2018 Italië - Sardinië

In oktober verbleven Jos en ik opnieuw op een eiland in de Middellandse Zee. Dit keer Sardinië. Ook nu hadden we een vlucht geboekt met huurauto en diverse hotels over het eiland verdeeld.

We kwamen vroeg in de ochtend aan op het vliegveld van Olbia en ik had al een route bedacht omdat we pas in de middag in het hotel mochten aankomen. We verkenden vanaf het vliegveld de noordoostkust bij Porto Istana. Je kunt daar helemaal langs de kustlijn wandelen stond op het bord geschreven. Maar het was dreigend weer dus we stapten in de auto en reden verder naar La Marina di Costa Carolina, waar de bootjes rustig in het water dobberden. Omdat er nog steeds regen en onweer in de lucht hing ging de tocht verder naar Cala Girgolu. Op google maps een mooie plek. Maar in het echt dus ook! En dat kwam doordat het onweer voor onze ogen over zee trok. Wij konden dat volgen vanaf het strand, waar we een hele tijd droog hebben kunnen genieten van dit spektakel. Later bleek dat in Cagliari (in het zuiden van Sardinië) flinke wateroverlast was geweest en er een dode was gevallen. We hadden geen idee dat we zoveel geluk hadden. We maakten eindeloos veel mooie foto's met Isola Tavolare op de achtergrond. Vervolgens ging de rit door het binnenland naar Castelsardo in het noorden. Een prachtig op een rots gelegen dorp met kasteelruïne. Omdat we zoveel foto's van het onweer hadden gemaakt waren onze 2 telefoons bijna leeg en konden we de navigatie niet meer volgen. We verdwaalden bijna in Sassari, maar op 2% batterij gaf de navigatie nog net de goede richting aan en kwamen we op tijd bij Hotel Janas Country Resort in Mores, waar we heerlijk konden uitrusten. 

Het volgende hotel lag in Tuili. We reden eerst naar schiereiland Sinis bij Oristano waar flamingo's zouden moeten zijn. Maar die waren niet te vinden. Wél een oeverloper, grote zilverreiger en ijsvogel. Dus ook leuk. Daarna door het heuvelachtige landschap naar Agriturismo Il Borgo dell Archangelo waar we tot onze verrassing Nederlanders tegenkwamen die uit dezelfde straat in Amsterdam kwamen als ikzelf. Hoe klein is de wereld! 

Volgens de boeken waren Nuraghe (verdedigingstorens) op Sardinië de grootste bezienswaardigheid. We gingen dus naar de dichtstbijzijnde: Su Naraxi di Barumini. Maar om nu te zeggen dat dit indrukwekkend was? Nee dus. De omgeving echter wél. We klommen naar de ruïne van het Castello en genoten daar van het uitzicht op het landschap.

Op 12 oktober gingen we - onderweg naar de westkust - op vogelzoektocht in een prachtig wetland. We vonden eindelijk de flamingo's die hier waren neergestreken en een kiekendief op jacht. En toen ontdekten we de práchtige rotsige kustlijn van Sardinië. Hier aan de westkust, maar later ook in het zuiden. En dát is de grootste troef van dit eiland. We bleven foto's maken van helderblauwe en turquoise zeeën, rustige stranden en prachtige rotspartijen. We klommen naar beneden bij Torre dei Corsari en reden daarna door naar S'Enna e S'Arca.

De volgende dag weer verder. Nu door de bergen naar Teulada in het zuiden. Omdat we ons hier ook pas laat konden melden, volgden we de kustlijn van het zuiden in de buurt van Cagliari. En ook dat leverde mooie foto's op. Vooral bij Spiaggi di Piscinni. Bij elke bocht riep ik weer dat Jos moest stoppen! En ook daar hebben we over de rotsen geklauterd voor een uitzichtspunt op zee en strand. Bij de kust van Perda Longa waren veel kitesurfers aan het trainen in de branding.

Na een goede nachtrust en met weer een blauwe hemel trokken we langs de westkust weer naar boven bij Gonnesa en naar Cala Domestica. Hier lag een prachtig verscholen strand tussen gigantische rotsen en we liepen over smalle paadjes naar Torre di Cala Domestica. In de verte zagen we hele kleine surfboards met mensen erop die langs de rotsen en grotten trokken en we genoten van het grote aantal vlinders de hier ongestoord konden rondfladderen. Wát een rust en wát een ruimte! Onderweg vonden we nog een klein restaurantje waar we een ijsje aten op een prachtig plekje. We kwamen aan het eind van de middag in Maison Tresnuraghes aan. Ook weer een fantastisch hotel met mooie tuin. 

15 oktober reden we langs de kleurrijke huisjes van Bosa en stuitten we onderweg op Vale Gieren. Ik ging googelen of deze gieren echt wel hier voorkwamen en las een bericht dat er Vale Gieren uit Artis op Sardinië waren uitgezet en precies op de plaats waar wij waren. Alweer zo toevallig! Of toeval bestaat niet? We aten een dure (heerlijke) lunch in Alghero en toen we terugkwamen bij een kleine lokaal Italiaans restaurant een hele goedkope (overheerlijke) pizza.

En toen moesten we de terugreis aanvaarden. Dwars over Sardinië heen reden we van west naar oost richting de Golf van Orisei. Er moesten nog ergens trappen naar beneden zijn richting Grotte del Bue Marino, maar die hebben we niet gevonden. Wél vonden we nog een heel klein rotsstrandje bij Gala Gonone om even uit te rusten van de rit. Het laatste hotel lag dichtbij het vliegveld en onze laatste avond gingen we uit eten in Posada. We maakten hier onze laatste foto's van een práchtig eiland bij ondergaande zon. En als we ergens nóg een keer naar toe zouden willen, dan zou het zeker Sardinië zijn.